Koncert pod palindromicznym hasłem „Amok Koma”rozpoczyna hipnotyczny Kreuzspiel Karlheinza Stockhausena (1928-2007). Ten niezwykły utwór skomponowany w 1951 roku na obój, klarnet basowy, fortepian i rozbudowaną perkusję – został przez kompozytora uznany za jego pierwszą w pełni autorską kompozycję. Składa się z faz, w których obsesyjna pulsacja rytmiczna, na której tle rozbrzmiewają gwałtowne erupcje perkusyjne łączy się z fakturą punktualistyczną, z izolowanymi wejściami poszczególnych instrumentów. Amok w wydaniu Caroli Bauckholt (ur. 1959) wyraża się w wyobrażeniu szczególnego rodzaju mechanizmu napędowego (Laufwerk, 2011)potraktowanego przez tę kompozytorkę we właściwy jej sposób – mechanistyczno-animalistyczny, a jednocześnie lekko prześmiewczy. Nieco zbliżone nastawienie wyczuwalne jest w utworze a 6 [+1] najmłodszego w tym gronie Andrzeja Kwiecińskiego (ur. 1984), którego kompozycja Canzon de’ baci na głos solo i orkiestrę kameralną zwyciężyła w 2014 roku w Kategorii Młodych Kompozytorów na 61. Międzynarodowej Trybunie Kompozytorów w Helsinkach oraz znalazła się w gronie 10 utworów rekomendowanych w głównej kategorii. Subito na skrzypce i fortepian (1992) Witolda Lutosławskiego (1913-1994) łączy wpisaną w tytule utworu nagłość ataku głównego motywu ze skondensowaną, młodzieńczą energią właściwą całości tego ostatniego ukończonego przez kompozytora utworu. Dwoistość stanów między amokiem i komą – mocne uderzenie naprzemiennie z oderwaniem się od rzeczywistości – to koncepcja przewodnia całego koncertu, a przede wszystkim utworu, od którego idea ta pochodzi: fascynujący Amok Koma na instrumenty i elektronikę (2001) przedwcześnie zmarłego wizjonera nowej muzyki Fausto Romitellego (1963-2004). Kompozytora interesowało tu „ujawnienie się ukrytej przemocy, co dokonuje się poprzez chaotyczne dryfowanie materiału, w rytuale jego destrukcji jako elementu dyskursywnego nośnika formy oraz jego wskrzeszenia jako materiału rozżarzonego, i od tego momentu poza wszelką kontrolą”.